Fyrir óralöngu bjó á Fossi bóndi sá er Björn hét. Hann var svo ríkur að hann átti kvartél fullt af spesíum, aðrir segja hálft af spesíum og hálft af gullpeningum. Hann átti mikinn fjölda nauta, sem gengu á sumrin uppi á Fossdal, ásamt nautum annarra bænda, sem upprekstur fengu hjá honum. Einhverju sinni að vetrarlagi í hríðarveðri úthýsti Björn umrenningi, sem að garði hans bar, og svaraði honum illu einu, er hann bar upp vandræði sín. Förumaður mælti þá af þunga, að dýrt mundi Birni verða þetta og mundi hann sanna það áður en árið væri úti. Um sumarið bar svo við, að öll naut Björns, sem höfðu verið á beit uppi á dalnum, fundust dauð fyrir neðan klettana, en naut hinna bændanna sakaði ekki. Margt fleira gekk úrskeiðis hjá Birni þetta sumar. Sturlaðist hann að lokum og varpaði kvartélinu með spesíunum í hylinn undir fossinum, sem kallaður var Bjarnarfoss upp frá því, svo og bærinn, en dalurinn Bjarnarfossdalur. Þótti það vera sögu þessari til sannindamerkis, að silfurpeningur fannst í Landakotsgili neðan við Bjarnarfoss árið 1870, en var svo máður að ekki var unnt að lesa á hann.

Í Bjarnarfossi er álfkona. Stendur hún þannig að á hana sést á hlið og horfir hún í austurátt.

Heimild: Sjá hér
Mynd: Anton Stefánsson